Deze week heb ik de hele week stage gelopen.

Maandag:
Ik ben er achter gekomen dat op mijn stage, kinderen helemaal blij worden van stickers.
Kinderen moesten tijdens een activiteit die Tobias had verzonnen, hun naam en leeftijd op een gekleurd blaadje schrijven. Vervolgens moesten ze het blaadje versieren door bijv. stickers op te plakken.
Mijn stage plaatsHAD uit mijn hoofd 2 stickerboeken. Het was zo’n succes dat er nu opgeteld misschien een kwart sticker boek over is.
De kinderen plakte het eerst op een blaadje, maakte niet uit wat voor sticker het was en waar het zat, zolang ze er maar heel veel hadden. Vervolgens toen ik alles had opgeruimd zag ik allemaal beplakte kinderen zitten. Stickers op hun oogleden, armen, nagels, tenen etc. Moeders zullen wel schrikken als hun kinderen thuis komen met 800 tattoeages.

Woensdag:
Zelf had ik een muziek Activiteit bedacht. Elke ochtend als de leerlingen op school komen kijken zei eerst een filmpje, waarin zij moeten tellen of het alfabet moeten opnoemen.
In het filmpje hoorde ik heel vaak ‘altijd is kortjakje ziek’ voorbij komen. Dit is een ontzettend simpel liedje om te bespelen op een xylofoon.
Ik had mijn klas in 2 groepen opgesplitst. De eerste half uur zat groep 1 bij mij en was groep 2 buiten aan het lummelen met Tobias. 2^de halfuur andersom.
De eerste groep vond het spelen op het instrument zo leuk dat ze maar niet naar mij luisterde. Telkens als ik een kind apart iets wilde laten spelen hoorde ik op de achtergrond kinderen die zelf een totaal ander liedje aan het slaan waren.
Groep 2 deed het beter, hier zaten de jongens in. De jongens deden super goed hun best, luisterde direct als ik iets zei en speelde goed mee. Verbazingwekkend hebben ze beide het liedje niet kunnen afspelen en waren ze gek genoeg even ver terwijl groep 2 het in mijn ogen veel beter deed.

Vrijdag:
4 minuten voor dat mijn wekker afgaat, word ik wakker door gezang buiten.
Ik stop mijn wekker en pak me spullen om te gaan douche.
Als ik mijn deur open doe zie ik Norman staan, mijn gastbroertje. Hij streelt zich zelf met zijn linker hand, draait met zijn heupen van links naar rechts, houd een denkbeeldige microfoon voor zich en zit heel hoog te zingen.
Omdat ik de deur open deed en begon te lachen schrok hij en stopte direct. Hij rent naar de woonkamer toe en staat in de deur opening mij aan te kijken.
Volgens mij hoopt hij nog steeds dat ik dit niet gezien heb, maar stiekem had ik het moeten filmen.
Na het douche en ontbijten vertrek ik op mijn fiets naar mijn stage. Bij mijn stage word ik net als elke morgen door alle kinderen blij begroet. ‘Salaminga hallo’ dit betekent ‘blanke hallo’.
Vandaag was een rustig ochtendje. Ik moest ook eerder weg dus ben na de lestijd ben ik een beetje met de kinderen gaan tekenen.
Ik had als opdracht gegeven dat zij van 1 driehoek, 2 cirkels en 1 vierkant iets moesten gaan tekenen.
Ik maakte zelf een voorbeeld op het bord, wat ik eigenlijk niet had moeten doen.
Alle tekeningen waren namelijk precies het zelfde als wat ik op het bord had getekend.

Deze middag ben ik samen met Irene en Pien naar Hand in Hand afgereisd.
Dit is een project opgezet door een Nederlandse vrouw. Bij dit project worden fysiek en mentaal gehandicapte kinderen en volwassenen die door hun familie zijn uitgestoten, opgevangen.
Er wonen verschillende gastmoeders. Deze moeders bezitten 3 gehandicapte in hun huis die zij in de nacht verzorgen. Overdag gaan de kinderen gewoon naar school en word er voor de volwassenen en voor de kinderen die niet naar school kunnen een vast dagbesteding georganiseerd.

Zaterdag:
Zaterdag ochtend moesten wij om 7 uur ons huisje uit. Iedereen was een rondje aan het wandelen dit hoort bij hun dagbesteding. Wij zelf zijn mee gaan lopen. Het was super om te zien hoe liefdevol zij werden behandeld en hoe liefdevol zij andere behandelde.
Iedereen had iets te doen. Ze hielpen elkaar ook met alles wat gedaan moest worden.
Na het wandelen zijn we met ze gaan schilderen en tekenen.
Mij werd gezegd dat ik een meisje moest gaan helpen, dit meisje wist heel goed te vertellen wat ze wilde alleen ze wist niet hoe ze moest tekenen, aan mij de taak om wat zij wilde op papier te zetten zodat zij het samen met mij kon inkleuren.
Ik sta een minuut op om wat krijtjes te pakken en ik kom terug is er een hele tekening gemaakt met een zwarte krijt.
Dan maar inkleuren :(. Ik moest aan haar vragen welke kleuren zij wilde gebruiken en deze dan voor haar pakken zodat zij deze kon gebruiken.
Ze wist veel kleuren op te noemen maar soms als ik zei ‘vind je deze kleur niet mooi, die heb je nog niet gebruikt’ en dan kreeg ik als antwoord ‘welke kleur is dat?’.

Na het tekenen zijn we naar apen geweest. Hier heb ik een paar mooie foto’s geschoten.
We kregen een begeleider die ons heel veel te vertellen had, het enige jammere was dat ik er vrij weinig van kon verstaan. Hij sprak goed engels maar ook super onduidelijk.

Weer terug gekomen bij Hand In Hand, gingen ze muziek maken met trommels.
Iedereen was vrolijk en zat te dansen. Tijdens het feestuurtje heb ik Stephen ontmoet. Deze jonge is 9 jaar oud en heeft iets aan zijn benen. Hij kan hierdoor niet lopen zonder krukken.
Stephen kan super goed engels praten, hij praat heel duidelijk en is ontzettend slim.
Eerst vond ik het sneu voor Stephen dat hij hier zit. Ik kreeg het gevoel dat omdat Stephen een van de weinige is die wel goed kan communiceren, hij zich misschien alleen voelde. Er waren wel mensen die goed kunnen communiceren maar die zijn allemaal niet van zijn leeftijd.
Later bleek dat ik misschien wel ongelijk had. Stephen en de rest ging zwemmen, Stephen deed zich voor als een tijger die achter iedereen aan rende op zijn armen. Iedereen sprong voor Stephen weg en rende voor Stephen weg. Het was leuk om te zien dat de kinderen en volwassenen die ‘wat mankeren’ elkaar hielpen. Zo heeft een lieve dame met het syndroom van down, een jongetje het water uitgetild en hem in zijn rolstoel gezet.
Pien en Irene werden uitgenodigd om bij een vrijwilligershuis te kijken. Omdat ik het zwemmen zo leuk vond om te zien bleef ik zitten.

Na het zwemmen kwamen er ineens allemaal blote mensen op me af, die waarschijnlijk dachten dat ik hier ook vrijwilliger was. Ik kreeg een shirt op me gegooid en moest ze helpen aankleden.
Ik kon moeilijk tegen ze zeggen ‘joh ik werk hier niet ga is even lekker ergens anders naakt staan wezen’ dus besloot ik ze maar te helpen.

Ik heb allemaal nieuwe vrienden erbij gekregen.
Een jonge die de hele tijd mijn naam riep maar ik heb hem nooit mijn naam verteld.
De jonge die als eerst op me af kwam en poedelnaakt voor me stond omdat hij aangekleed wilde worden.
Het meisje dat ik heb geholpen met schilderen.
En Stephen de enige waarvan ik zijn naam weet, aangezien deze naam ook ontzettend makkelijk is.

Iedereen ging TV kijken. Stephen kwam aangelopen en pakte mijn hand. Hij zei ‘madam you have toe eat.’ Ik antwoorde dat ik eerst met hem mee naar binnen ging om tv te kijken. Stephen zei ‘no’ dus ik vroeg ‘why’ waarop hij antwoorde ‘they will rip of your chest’ en hij trok zijn armen uit elkaar. Ik begon te lachen en zei hem gedag.
Na het eten zijn we lekker vroeg gaan slapen.

Zondag:
Vandaag zijn we naar de waterval gegaan.
Wij kwamen hier aan en iedereen wilde met ons op de foto.
Ik ben samen met de andere met bikini aan het water in gegaan en bij de waterval gaan zitten.
Zelfs toen wij in het water zaten werden er nog steeds van alle kanten honderden foto’s van ons gemaakt.
Waarschijnlijk ben ik beroemd in Ghana zonder dat ik hier ook maar enig besef van heb.
Weer thuis in Tamale aan gekomen en me andere broertje ontmoet. Loekme zo zeg je het, hoe je het schrijft ??? geen idee.

Het lukt mij gek genoeg niet om foto’s van mijn week op mijn blog te plaatsen, dus deze plaats ik op Facebook.

Ik mis jullie wel een beetje hoor.
Dikke kus vanuit Tamale.